Dag 17 – 13 april Van Kingman (Arizona) via Oatman en Needles naar Newberry Springs (California)

We beginnen de dag in het Kingman Historic route66 museum. Het museum toont o.a. de eerste tochten die rond 1850 werden uitgezet om een weg naar het Westen voor te bereiden. Ook wordt duidelijk hoe belangrijk de spoorwegen waren voor de ontwikkeling van het Westen. Die spoorweg werd vaak aangelegd vlakbij al heel lang bekende paden. Die paden werden wegen en routes voor de pioniers en in  de 20^e eeuw verhard en aan elkaar geknoopt tot het tracé van route 66 van Arizona naar Californië. En zo lopen spoorlijn en route66 heel vaak heel dicht bij elkaar. 

In het museum ook een diarama en foto’s van de wanhopige trek van zo'n 200.000 mensen - vaak complete boerenfamilies -  uit Oklahoma en Kansas naar een beter leven in Californië, over Route66, ten tijde van de Dustbowl en depresssie van de dertiger jaren. Heel indrukwekkend, vooral ook door de teksten erbij uit ‘Druiven van gramschap’ van John Steinbeck. En dan te bedenken dat de overgrote meerderheid na een paar maanden weer gedesillusioneerd de eindeloze tocht terug maakte.

We kijken nog bij een enorme locomotief, zoals die werd gebruikt richting Westen en drinken koffie in de  diner Mr. Dz.. Een prachtige diner in jaren 50/60-stijl met veel groen en helderroze en chroom.

Diner Mr Dz.

Geheel gesterkt gaan we daarna op weg naar Oatman, nog steeds over Route66 en nog steeds zonder een wiel op de Interstate te zetten. De route voert steeds dichter naar de Black Mountains. We passeren nog Coolsprings en tenslotte gaan we – flink stijgend en met tal van haarspeldbochten – de pas over om aan de andere kant – weer met veel bochten – flink steil naar beneden te gaan en in Oatman te arriveren. 

Motorrijders zijn dol op dit bochtige traject, zo blijkt wel. Of er op deze zonnige zaterdag een speciale motorfietsen-ontmoeting staat gepland, is ons niet helemaal duidelijk maar feit is, dat er wel heel veel glimmende motoren en mensen in bijbehorende kledij in het plaatsje rondstruinen. Oatman is een echt toeristenplaatsje met vele winkeltjes en restaurants. Een grote attractie zijn de ezeltjes, die er vrij rond lopen. Het nagespeelde gunfight missen we net.

Na een uurtje hebben we het wel gezien en rijden we via Topock naar Needles. Daarmee zijn we in onze achtste en laatste staat aangekomen: California. Het is dan rond half drie; te vroeg om al te stoppen, vinden we.

Na Needles voert Route66 meer dan 130 mijl door de Mojave woestijn, met als eerste camping die in Newberry Springs. Met die wetenschap gaan we op weg en rijden we urenlang mijlen en mijlen door het woestijnlandschap met op de achtergrond steeds de bergen. Natuurlijk moeten we daarbij denken aan die families, die destijds in hun armoede dit desolate, hete landschap moesten doorkruisen. 

En weer is de spoorbaan nooit ver weg en zien we zeker drie maal per uur kilometers lange goederentreinen. We tellen telkens minstens 110 wagons met drie locomotieven ervoor en soms ook nog twee er achter. 

De cactussen in de woestijn zijn uitgelopen en we zien ook bloeiende struiken maar het blijft een lange tocht, 

slechts onderbroken door stops bij Goffs en het bekende Roy’s Café in Amboy. 

Mensen voor ons hebben de saaiheid onderbroken door met stenen hun naam in de berm te schrijven 

maar we zijn blij als we even na 18.00 uur de camping in Newberry Springs opdraaien.

Daar hebben we een onrustige avond en nacht. Er blaast een storm vannuit de woestijn dwars over de camping. Onze - toch zware - camper schudt ervan en soms zijn we bang dat hij om zal waaien. Dat gebeurt gelukkig niet. 

De teller in de gids wijst deze avond 3738 kilometer aan. Nog 300 te gaan tot Santa Monica.