In Hydro passeren we Lucilles benzinestation. Ene Lucille verkocht hier 50 jaar lang benzine maar sinds haar dood staat het pandje leeg.
Het is
niet verwonderlijk dat we zoveel oude benzinestations tegen komen. Het zijn er
waarschijnlijk nog veel meer geweest. Die waren ook nodig, zo leren we in het
Route66 museum in Clinton. De vroegere auto’s hadden maar kleine brandstoftanks
en moesten vaak al om de 70 kilometer tanken. Mogelijkheden genoeg dus voor de
neringdoenden langs de route om een centje bij te verdienen.
Sinds de Interstates
Route 66 hebben vervangen, komt er nog nauwelijks verkeer door de plaatsjes.
Het gevolg is dat veel motels, winkels en benzinestations hebben moeten
sluiten.
Het Route66
museum in Clinton geeft per decennium duidelijk uitleg over de aanleg, het
gebruik, de neergang en het belang van de route 66. We krijgen zo een duidelijk
tijdsbeeld.
Op het
terrein staat ook nog een Valentine Diner. Neringdoenden konden zo’n hokje, dat
precies in een treinwagon paste, kant en klaar bestellen, compleet met
koelkast, sodamachine en bar met krukjes. Ter plekke aansluiten en je kon
verkopen!
Helaas is
de diner niet werking. Wij halen dus koffie en kipstukjes – ook authentiek –
bij Dairy Best.
Het
wegdek blijft bijna de hele route uit de originele betonplaten bestaan maar
vanaf Hydro ligt Route 66 wel parallel aan de Interstate. Terwijl wij voort
dengedengen over het beton, raast links of rechts van ons het verkeer over de
I-40. Dat doet het echte Route66 gevoel wel een beetje teniet. We proberen maar
steeds de andere kant op te kijken en zien dan vooral grote vlaktes, vroeger
prairie, nu bijna geheel in cultuur gebracht. In de plaatsjes zien we de
vergane glorie van de vroegere belangrijkheid.
In Elk
City wacht het National Route 66 Museum. Ook leuk, maar dat in Clinton was
interessanter, vinden wij. Ook doet het museum een deel van wat we gisteren in
het Cowboymuseum in Oklahoma City zagen, nog eens dunnetjes (en in mindere
kwaliteit) over.
Na nog
korte fotostops in Erick (waar de winkel van de mediacre musicians, de middelmatige
muzikanten, dicht zit) en Texola, rijden we de vijfde staat binnen: Texas.
We
bewonderen in Shamrock het U-Drop Inn Café, annex Conoco Station. Het Art Deco
gebouw uit 1936 is voor 1,7 miljoen dollar in zijn oude glorie hersteld. Jammer,
dat we vanavond niet de verlichting kunnen zien.
We hebben echter geen zin meer om terug te rijden van de 4 mijl buiten Shamrock gelegen camping West 40 RV Park, pal aan de I40 en pal aan de oude Route66.
We zijn
nu 1760 kilometer van het beginpunt in Chicago; nog 2280 te gaan.
De vinger staat bij Clinton ; we zijn nog 130 km verder, in Shamrock (Texas) |